شناوری زمان و بی زمانی هستی شناختی در «سفر به انتهای شب» لویی فردینان سلین

خوانش‌های استنتاجی چند لایه و همزمان از سفر به انتهای شب نوشتهء سلین، ما را بر آن داشت تا چگونگی امکان منعکس شدن ایدئولوژی نویسنده/ راوی در رمان را با نحوهء ساختمندی اثر از نقطه نظر زمانی مورد بررسی قرار دهیم. اینکه چگونه زمان در معنا و مفهوم تامه خود توانسته بازتاب دهندهء جهان بینی راوی باشد مسأله‌ایست که ما جواب آن را با کنکاش در پاره‌ای از معیارهای زمانی روایت همچون نظم روایتی، دیرش روایتی و نظام گفنمان پردازی بازیافته‌ایم( یعنی دسترسی به معنا و مفهومی لفلسفی از اثر با استفاده از ابزارهای زبان‌شناختی و روایت شناختی(! بررسی این معیارها حرکت تدریجی نظام فکری راوی را به نمایش می‌گذارد: حرکتی که ازدگرگونی مستمر و زیباشناختی آشوب‌وار باروک شروع شده تا آرام آرام به سوی نوعی پوچی و رها شدگی در خلأ نیستی ختم شود؛ حرکتی که بیانگر تغییر نگرش راوی/ نویسنده نسبت به مقولهء زمان و زمان‌مندی است...